W obrazie rzeźby polskie ostatnich kilkudziesięciu lat, oczywiście wyłączając z niej nurt konstruktywizmu, eksperymenty dadaistyczne lub konceptualne oraz realizacje rzeźbiarskie z pogranicza rzeźby i instalacji, twórczość Leny Chmielnik wpisuje się w szerokie ramy rozpięte pomiędzy biegunem ekspresjonizmu i nowej figuracji oraz syntetyzującej abstrakcji organicznej. Zachowując stosowne proporcje, korzeni owej twórczości szukać można częściowo w romantyzmie – lub pokusić się o tezę korzystania z jego estetyki i ulubionej tematyki – wzniosłych, bliskich przerysowania uczuć, podporządkowania życia emocjom, bliskości natury.

Lenie Chmielnik niezmiennie towarzyszy wysoka temperatura twórcza, temperatura emocji artystycznej, niezmienna gotowość stworzenia rzeźby jeszcze doskonalszej, dojrzalszej. Odżegnując się kategorycznie od wiary w ‘rozwój’ sztuki nie sposób nie docenić potężniejącej wirtuozerii rzeźbiarki w opanowaniu rzemiosła. Niewymuszenie i z czasem coraz częściej, zależnie od uznania, decyduje się na idealny kontur bryły, gładko opracowaną powierzchnię. Niegdyś środek niedoceniany, lub porzucany na rzecz rozedrganej, rozwibrowanej, pomarszczonej, żłobionej, rytej wierzchniej warstwy dzieła. W pracach ostatnich ki/ku lat – idealnie gładka powierzchnia coraz rzadziej jest maskowana rzeźbiarskimi odciskami pracy dłutem, młotkiem, dłonią

O sztuce Leny Chmielnik mówi się czasem, że jest kobieca, chHannoverHannoveroć nikt nie zaprzecza nie kojarzonemu zwykle z delikatną kobiecą dłonią wysiłkowi jakiego wymaga stworzenie dzieła rzeźbiarskiego. A jednak sposób modelowania bryły, pieszczenia powierzchni, kontury łagodnie wypukłe lub wklęsłe, czasem obrzmiałe wypukłością, czytelną i emanującą witalnością, w naturalny sposób przywołującą myśl o predestynacji do prokreacji, zdają się tezę o ujawnianiu pici sztuki potwierdzać . A może owa zmysłowa kreacja wynika z elektryzującego przesycenia emocjami, które ujawnione dają rzeźby krzyczące do widza uwielbieniem dla życia.